Nefes

Kör nefesler alıyordum,
Yalnızca ciğerimin yolunu bilen.
Gönlün huzuru, ruhun şifası
Olmalı idi, nefes dediğin.
Himmeti reddedenler var idi.
Sen zerresine muhtaç iken.
Zirvede ne varsa, at uçurumdan
“Ben bilmem” olmalı,
Hadsiz dilinden dökülen.
Her şeye hakimsin ya
Her yerde bir fikrin var ya
Söyle,
Ey gaflet uykusundaki!
Kimsin sen?
Kimsin de hala “ben” dersin?
Kim ola ki “sen”deki?
Hala bilmezsin.
Ara dur, öyle ise
Nasıl olsa yol “Bir”dir.
Bir’in içinde bin’e hakimdir.
Daha düşünmez misin?
Madem ki “Biz”i kaybetmişsin,
Yol seni bekler.
Avareliğe akıl mı erer?
Kalk artık, yürü!
Düşün!
Çünkü;
Bin türlü de dolansan,
Yine “Bir”in içindesin!